تأثیر تناوب خودگفتاری آموزشی بر اجرای عملکرد حرکتی در سالمندان شهر اهواز

مقدمه: فرایندها و راهکارهای شناختی از قبیل خودگفتاری آموزشی یکی از روش های مناسب و کاربردی مداخله ای جهت بهبود عملکرد افراد است لذا این مطالعه با هدف بررسی تأثیر تناوب خودگفتاری آموزشی بر اجرای عملکرد حرکتی در سالمندان انجام پذیرفت. روش: روش اجرای این تحقیق از نوع نیمه تجربی بود که با طرح پیش آزمون، پس آزمون و یادداری در سه گروه خودگفتاری با یک تکرار، خودگفتاری با سه تکرار و گروه کنترل بدون خودگفتاری صورت گرفت. تعداد 36 نفر از سالمندان شهر اهواز به صورت در دسترس انتخاب شده و به طور همگن در سه گروه قرار گرفتند. ابتدا یک پیش آزمون گرفته شد، سپس افراد به مدت دو هفته و هر هفته سه جلسه به تمرین مهارت پاس سینه بسکتبال مطابق با آزمون مهارتی بسکتبال جانسون پرداختند. پس از آخرین جلسه تمرینی، پس آزمون و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی، آزمون یادداری به عمل آمد. هوشیاری کامل و داشتن سلامت روانی و ذهنی از معیارهای ورود به مطالعه بود. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس مرکب و تحلیل واریانس درون گروهی تجزیه و تحلیل شد. سطح معناداری 0/05>p در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج نشان داد که تمرین خودگفتاری با یک تکرار (پیش آزمون (53/2+66/17) تا آزمون یادداری (36/2+16/20)) نسبت به تمرین خودگفتاری با سه تکرار (پیش آزمون (69/1+16/17) تا آزمون یادداری (71/1+25/17)) و نیز گروه کنترل از پیش آزمون (60/1+25/16) تا یادداری (61/1+66/16) (تأثیر مثبتی را در عملکرد پاس سینه بسکتبال در بین سالمندان در پس آزمون و یادداری دارد (0/05>p). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این تحقیق می توان بیان کرد که خودگفتاری آموزشی با تواتر پایین موجب بهبود اجرای مهارت های نیازمند دقت مثل پاس سینه بسکتبال در سالمندان می گردد.